maart 2024
Het lijkt inmiddels een eeuwigheid geleden dat ik het vliegtuig nam naar Marokko, op zoek naar de juiste leveranciers voor Sala Sol. Al maanden was ik bezig met het ontwerpen van mijn eigen servies, en via via had ik contacten in het noorden van Marokko. Na enkele misverstanden besloot ik de reis te maken om te kijken. Ik wist een vriendin, Emilie, enthousiast te maken om mee te gaan op avontuur, boekte een vlucht en verfde de avond voor mijn vertrek alle patronen op mijn servies, zodat ik ze in het echt kon toelichten.
Na een vlucht naar Casablanca en een treinreis naar het Noorden van Marokko, arriveerden we in een klein dorpje. Toen het begon te regenen en we de pottery niet konden vinden, begon ik me af te vragen waar ik in hemelsnaam aan begonnen was. Ik durfde het niet tegen Eem te zeggen, maar ik vroeg me echt af of de persoon met wie ik zo lang contact had, wel echt bestond. Nadat we het hele dorp hadden doorgelopen met een foto van mijn contactpersoon, vonden we hem eindelijk in een donkere pottery, waar we elkaar ontmoetten na maandenlang contact.
Op dat moment durfde ik nog niet aan mijn gevoel toe te geven, maar na gesprekken via DeepL kreeg ik het gevoel dat het een flinke uitdaging zou worden. Als ik nauwelijks kan overbrengen wat voor vorm en kleuren ik zou willen hebben, hoe kun je dan een servieslijn opzetten?
Toch, terwijl ik ’s avonds in bed lag te piekeren over hoe ik dit moest aanpakken, gingen we de volgende dag vol goede moed terug naar het dorpje. Hoe ongezellig het de dag ervoor eruit zag, hoe prachtig de potteries de dag daarna schitterden in de zon. We kregen een cursus en leerden alles over het proces van servies maken. Het was bijzonder om te zien hoe alles met de hand werd gemaakt en hoe de draaischijf met de voet werd aangedraaid. Dus als ik niet met deze partij in zee ging, had ik in elk geval veel geleerd!
Na onze zoektocht in het noorden waren we van plan de trein naar Marrakesh te pakken, maar we hadden niet gerealiseerd dat we op tijd tickets moesten boeken. Met koffers vol servies stonden we machteloos bij het station en konden we niet naar Marrakesh komen. Op advies van de locals besloten we met de bus te gaan, maar als ik had geweten hoe die reis zou verlopen, hadden we het waarschijnlijk niet gedaan. Meer dan zeven uur zaten we in een bus vol locals, waarbij de bus elke half uur stopte op de snelweg om mensen in en uit te laten stappen. Natuurlijk moest ik na een uur al naar de wc, maar Emilie verbood me om uit te stappen. Volgende keer toch misschien maar zelf een autootje huren ;)
's Avonds laat kwamen we aan in onze prachtige Riad in Marrakesh, waar we onthaald werden met een theetje.
"Wat een avontuur," zeiden we tegen elkaar terwijl we gesloopt in bed lagen. "Morgen is er weer een dag, tijd om deze prachtige stad te ontdekken."